Astral się uaktywnia o czwartej rano, podobnie jak kot. Do szóstej myślówa i towarzyszący jej mnich buddyjski, który unosi się w kwiecie lotosu nad udręczonym umysłem i z łagodnymi podśmiechujkami komentuje ostatnie dokonania w osiąganiu ZEN. 

– Dwunasty poziom świadomości? – drwi. – Akceptacja? – wyszydza. 

I jak na mnicha jest zbyt arogancki, bo, oczywiście, też pochodzi z astrala. 

Czarna dziura. Antyświat. Zassanie. Wir. Obserwując te tłumy na szczycie, trzeba przyznać: jest target na poradnik demotywujący. 

O jedenastej drugie uderzenie. Ktoś wchodzi na chatę, plądruje komputer, zakłada program śledzący. I to dziwnie zaraz po tym, jak piszesz w komórce: idę po bajgle. 

Wielki brat, Astral. Astral Akbar. Mieszkanie monitorowane. Kamery, szyfry. Zabezpieczenia. Ubezpieczenia. Kosztowny jest świat, którego nie ma. Ale najdroższa jest wyprawa. Wniesienie własnego pomnika na cokół. Inni już tam są. Z tak samo odmrożonymi nosami, zupełnie zbędnymi, i tak nie ma czym oddychać, cisną się jeden przy drugim, każdy chce fotkę, bo Mount Everest to jednak mało, dopiero Mount Everest i publiczność, to jest dopiero COŚ. 

O Boże! Już czternasta, a ciebie tam nie ma?!