Ledwo żyję. Przez cały dzień lataliśmy z Szamanem Mako po kosmosie i muszę przyznać, jest to po prostu sport ekstremalny level hard. Szaman Mako od dawna namawiał mnie na tę eskapadę, zapewniał, że super się na meteorytach lata, ale wykręcałam się tym i owym. A że zmęczona jestem po chorobie i śmierci (rekonwalescentka tak zwana), a że hałas źle znoszę (zaburzenia integracji sensorycznej) i, co najważniejsze: nie mam się w co ubrać. 

Czyli typowe tłumaczenia ciotki Fredzi. 

Tymczasem przyśnił mi się sen, w którym Ktoś mi powiedział, że jestem tabula rasa. Dla niewtajemniczonych: czysta kartka. Jak mi trzeba, to mogę użyć kryształowego pudru (???!!!).

Amen. 

Obudziłam się w takim nastroju, jakbym dotychczasowe wszystkie doświadczenia z poprzedniego życia zrzuciła z siebie w jakąś nieskończoną przepaść i oto właśnie ważyła pół grama. Albo i to nie. Ile waży kartka papieru? Niezapisana?

Długo leżałam w pościeli przewalając się z tym swoim nowym stanem nieważkości. Szaman Mako powiedział mi kiedyś, że mam stopy jakbym nigdy nie chodziła po Ziemi. Przyjrzałam się nim. Może faktycznie nigdy po tej Ziemi nie chodziłam? Może stąd te moje problemy? Takie oderwanie od rzeczywistości niesie za sobą pewne niezrozumienie. Niektórzy przywarci do podłoża jak Wąż, czy Józefstalina mogą tego nie zrozumieć. Z drugiej strony: co mnie Józefstalina obchodzi? Jest tak zajęta knuciem, że nawet nie zauważyła mojej śmierci. A po jaką cholerę knuć przeciwko komuś, kto nie żyje? Czyż nie szkoda energii? Właściwie kto jest bliżej rzeczywistości?

Fru! 

Nie ważę nic, więc mogę latać. Mogę latać między wymiarami sypiąc wokół kryształowym pudrem. 

Tymczasem wpada Ewelement (nie mam czasu nawet wyjaśnić, skąd się wzięła w Nadwymiarze Ewelement, grunt że poza Zarą Li mam jeszcze jedną koleżankę) i mówi, że po jej szafie walał się tajemniczy kostium czarny skórzany typu kobieta kot, specjalnie przeznaczony do jazdy na meteorycie. I ona ogólnie nie wie, co z nim zrobić, a tak na oko wygląda, że na mnie szyty. 

Powiem tak. Kostium jest faktycznie na mnie uszyty, nie ma w nim ani jednego centymetra zapasu, nie ma też mowy o ciasnocie. I tylko pozostaje zagadką, skąd się taki bieg wypadków wziął? Skąd ten kostium u Ewelement? I czemu akurat ja, nie ona? Bo na nią kostium w ogóle nie pasował. Na nikogo by nie pasował. On jest mój. 

Tak jak Pan Demonium. Z tą różnicą, że kostium już jest u mnie a Pana Demonium muszę zdobyć jakoś. Może na meteorycie?!

Reasumując. Jestem rasową oblatywaczką meteorytów. Jazda na meteorycie jest absolutnie genialnie wspaniała. To jest coś WOW, aaa!, i w ogóle. Już nie jestem ciotką Fredzią. Powiem więcej. Cień po ciotce Fredzi zniknął bezpowrotnie. Jak się ciocia raczy zapałętać w nasze strony: jedną noc możemy przekimać. A potem ciocię odwieziemy. METEORYTEM. 

Ha! 

Najlepsze przede mną. Bo ja mam, moi drodzy, niedawno odkrytą zdolność strzelania z broni palnej, kiedy tylko zechcę. Nie muszę tej broni ze sobą nosić, po prostu ją mam. Nie muszę ładować – zawsze jest naładowana. Strzelam z ramienia na odległość, a strzały mam, jak się okazuje, niezwykle celne. 

A na celu tak:

1. Katedra Notre Damme – już zastrzelona, szczegóły przy okazji. 
2. PP. 
3. Jeszcze parę kościołów. W sensie: wszystkie.
4. Kilka szkół (w niedzielę, żeby dzieci nie było). 
5. Urzędy. Wszystkie. Wszystko jedno kiedy. 
6. Prokuratura. Policja. Kongres Kobiet. 
7. Koła łowieckie i nadleśnictwa państwowe. 
8. Telewizja i gazety dla pierdzieli (czyli wszystkie) oraz biura poselskie. 
9. Jeszcze kilka szkół. 
10. Sejm.

I jak starczy energii, to jeszcze ten parlament w Brukseli. 

Listę będę uzupełniać w trakcje wykonywania zadań. Obawiam się, że jak się rozpędzę, to rozpryskując tłuczone szkło niczym kryształowy puder, zastrzelę cały świat. Dziś wprawdzie załatwiłam tylko jeden oddział firmy handlującej kradzionymi dziełami o wdzięcznej nazwie Srempik. Ale dopiero się uczę.

Wchodzenie do WW, zwłaszcza rozpędzonym meteorytem – do najłatwiejszych zadań nie należy. Pamiętajcie o atmosferze i spalaniu tlenowym. Może jestem z papieru, ale nie z azbestu. No i koordynacja, kiedy muszę utrzymać się okrakiem na rozpalonej sztuce, wrzeszcząc do Szamana Mako: „kieruj, ja strzelam!” unieść się nieco na napiętych udach (coś jak jazda konna), odwrócić w kierunku celu, wyciągnąć ramię i wypalić salwę tak, żeby siła odrzutu nie zrzuciła mnie z pojazdu. Mocna rzecz. 

PS. Padam na twarz, ale jutro znów lecę. 

PS 2. Chyba, że nie wstanę.

Podpisane: ciocia Fredzia. 

Wiem! Przypomniało mi się! U stóp Góry Przeznaczenia widziałam grupkę dzieci. Była wśród nich mała dziewczynka. Dzieci wołały do niej: „Kalinka”.

– Kalinka! Chodź tu! Zobacz, co tu jest!

– A co tam jest?

– Grób dzięcioła.

Minęłam ich, poszłam w swoją stronę, czyli tam, gdzie opisywałam. A potem, już na górze leżał owoc kaliny, diabli wiedzą skąd, bo owocującego drzewa nigdzie nie było. Przypadek? Nie sądzę. O coś z tą Kaliną (kaliną?) chodzi. O coś chodzi z grobem dzięcioła.

Kilka słów wyjaśnienia. Skąd w Nadwymiarze dzieci? Też się początkowo dziwiłam. Wszak musiały umrzeć? Nie. Otóż dzieci są w Nadwymiarze i WW jednocześnie. Tak już jest. One to potrafią. Potem, niestety, opuszczają Nadwymiar, skupiając się jedynie na waszym świecie. Wielka szkoda.

Oczywiście są takie, które zostają w Nadwymiarze. Nie mają lekko. Połączyć te dwa byty – level hard. To już, faktycznie, łatwiej umrzeć.

No więc „moje” dzieci z lasu przeznaczenia żyją jednocześnie w WW i tu. Bez przeszkód przechodzą przez wnękę międzywymiarową i już są w zaczarowanym lesie. Wnęka międzywymiarowa znajduje się niedaleko mojego ogrodu. Czasem słyszę przez nią głosy z WW i nie są zazwyczaj to przyjemne chwile: – Zaje…m mu, a on do mnie, co ty k…a, a ja ku..a, ja pier…lę!

Innym razem karetka pogotowia.

Tymczasem wróciłam z Góry Przeznaczenia i pamiętam, że czeka mnie w przyszłości jakaś Kalina, albo kalina. Zawsze to coś. Bo już się bałam, że nic mnie nie czeka, co jest w oczywisty sposób połączone z nieistnieniem. Za które podziękuję. To już też zaliczyłam.

Dobra. Miałam pisać o śmierci! Grób dzięcioła przecież też coś znaczy. Otóż znalazłam śmierć! Znalazłam ją wczoraj za rogiem mieszkania Wió, gdy wyszłam w kierunku lumpiaterii. Lumpiateria to taki nadwymiarowy salon mody, w którym wszystko jest oddawane za bezcen, a jest tak piękne, zwiewne i doskonałe, że czasem się martwię kompulsją strojenia. A przecież w Nadwymiarze nie wolno mieć kompulsji. No, ale już od jakiegoś czasu tam nie chodziłam, wczoraj poszłam. Kilka kroków przeszłam, patrzę: śmierć. Leży, biedna, zakurzona. Wygląda, jakby ktoś ją wyrzucił. Na środek drogi. Ludzie serca nie mają.

Wzięłam ją od razu. Wróciłam, posadziłam na parapecie. A potem poszłam do tej lumpiaterii i na śmierć o niej zapomniałam.

Przypomniała mi się wieczorem. Leżałam już w sarkofagu, zbierałam się do spania. Zerwałam się, poleciałam po nią, zdjęłam z parapetu, wykąpałam, doprowadziłam do ładu. Ma spódniczkę z czarnej koronki. Trochę się pruła, ale ogarnęłam. Paznokcie u rąk i stóp czerwone. Ogólnie: elegantka. I po tej kąpieli – w humorze.

Ma na imię Zara. Tak przeczytałam na plakietce, którą nosi przy biodrze. Imię adekwatne. Też bym się nie spieszyła. Ale są tacy, co się spieszą. Dzięcioł na przykład.

Kości i piszczele układają jej się w napis. Li. Stąd mniemam, że jej pełne imię i nazwisko to Zara Li.

Zara Li mieszka teraz ze mną i nosi moje długopisy, które do tej pory w kółko gubiłam. Dziś nawet zażyczyła sobie własny. Ma być jaskrawo różowy. Super. Skąd mam wytrzasnąć jaskraworóżowy długopis, nie wiem. Ale cieszę się, że mam przyjaciółkę.

PS. Szaman Mako też polubił Zarę. Tylko z miejsca zaczął się martwić, czyja to śmierć. On tak zawsze. Ostatnio znalazłam Słownik Symboli, wzięłam go do Księgozbioru (opowiem, mega historia!), a on ciągle tylko: to do kogoś należy na pewno, trzeba oddać. Ciekawe komu. Żywej duszy wokół.

Ps2. Czy ja nie za dużo piszę o Szamanie Mako? Bo już mnie to wkurza!

***

Minął dzień. Boże. Właśnie do mnie dotarło z KIM się zaprzyjaźniłam…

Winna wam jestem wyjaśnień, jak to się w ogóle dzieje, że przesyłam wam wieści z zaświatów. Rzecz zawiła, ale da się wyjaśnić. Zanim jednak się tego podejmę, muszę wam przedstawić Fargo. 

Fargo zaraz po Szamanie Mako, Sąsiadce z psem oraz PP, pojawił się jak gdyby nic w Nadwymiarze i zaoferował swoje usługi w zakresie dostawy międzywymiarowego internetu. A ja tu pękam z emocji, żeby komuś to wszystko opowiedzieć. A on, że wszystko ogarnie. A ja, że chcę pisać, pisać, pisać. Dość mam już robienia czegokolwiek innego. Skoro tu jest raj, chcę mieć swoją pasję. 

A on, że nie ma sprawy. I się zaczęło. 

Fargo wygląda dokładnie tak, jak się nazywa. Czyli jak wszyscy bohaterowie filmu Fargo. Prawdopodobnie, gdy kręcono ten film, ogłoszono casting, po czym dobierano aktorów według klucza podobieństwa do tego tu Fargo, by nakręcić film o tym tu Fargo. No i faktycznie się udało. Jego historia pięknie wpasowuje się w losy bohaterów. 

Ale nie wyprzedzajmy faktów. Dobra, jak on to robi? W sensie: internet?

Otóż robi to tak. Żeby się nie pomylić. Najpierw wytwarza pole (elektryczne? magnetyczne? galaktyczne?) między mną a – tu nie uwierzycie – KOTEM, który jest łącznikiem przewodnictwa (elektrycznego? magnetycznego? galaktycznego?) i przekazuje treści wprost z mojego umysłu ku waszym urządzeniom do internetu podpiętym. Ot i cała filozofia. 

Wszystko to wygląda niepozornie, jednak warunkiem działania układu jest obecność kota. 

Tylko jeden kot tak działa. Nazywa się (nomen omen) Wifi. 

Wiem z poprzedniego życia, że koty faktycznie wytwarzają jakieś pola (skrzą iskrami i takie tam), a Fargo potrafi to wykorzystać. A że wymiar, do którego wysyłam treści ze swojego umysłu jest wyjątkowo zaśmiecony, kot musi posiadać wielką moc. I taką moc ma tylko Wifi. 

Musiała ze mną zamieszkać. Nie było wyjścia. Teraz mam, kurde, kota, psa, Szamana Mako i czasami, rzadko, właściwie to NIE przychodzi Fargo. On jest z tych informatyków. Wiecie. Nigdy nie ma czasu, zawsze się spóźnia, a na twarzy ma bezkresną nieobecność. 

Jeszcze słowo o technicznym aspekcie sprawy. Wiecie, czemu koty nie zbudowały sieci telefonii komórkowej, czy jakiegoś tam kociego internetu? Bo im to niepotrzebne. Koty porozumiewają się telepatycznie. Albo w ogóle. 

Bo w gruncie rzeczy, na cholerę tyle gadać?

PS. Szaman Mako sprawdził powyższy opis układu i powiedział, że technicznie nie ma się do czego przyczepić. 

PS2. psychoplacki.com

Wy tam się pierdołami zajmujecie, a ja tu walczę o istnienie. Umrzeć można wiele razy, ale najgorszy przegryw to przestać istnieć. Nie wiem jeszcze ile mam śmierci w zanadrzu, a na Górze Przeznaczenia zajmowałam się wszystkim, tylko nie własnym przeznaczeniem. I teraz guzik wiem. Namówiłam nawet Szamana Mako (bo tak się zwie ten Introligator), żebyśmy poszli tam po raz drugi, ale oprócz jakiegoś pogrążonego w mozole przewracania się na plecy i grzebania skrzydłami w błocie żuka – nic nie zobaczyłam. I teraz nie wiem, co będzie. 

W międzyczasie – gdy rozstrzygałam swój tajemny los – okazało się, że w czwartym wymiarze sąsiedztwa z mieszkaniem Wió mieszka jakaś baba z psem (znowu pies!) i jest to fakt absolutnie niekorespondujący z moimi wyobrażeniami Nadwymiaru. 

Sąsiadka jak sąsiadka, ale ten pies! Podobno ma tysiąc lat (dokładnie dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć skończył w październiku) i bez przerwy szczeka. Zza sufitu dochodzi mnie więc nieustanne ujadanie, a ja jestem osobą nadwrażliwą, zwłaszcza na dźwięki. No i ten pies. 

Doprowadza mnie do szału. 

To ma być raj?

Szczeka i szczeka. 

Ma na imię PP. I żeby nie było: żaden Pepuś ani Pepunio. To jest skrót od Popie…ony Pies. Po prostu. Popie…ony Pies, który w kółko drze mordę, podczas gdy jego właścicielka Sąsiadka z PP wrzeszczy do niego:

– Cicho bądź!

Tak to wygląda. 

Myślałam. Rozważyłam wszystkie za i przeciw. I zdecydowałam. Trzeba go zabić. 

Oczywiście, zaraz się rzucicie z propozycjami. Mnie też pierwsze co przyszło do głowy, to pójść i zastrzelić. Ale to nie takie proste. 

Wszyscy ludzie na świecie myślą, że strzelanie to taki wyzwalający akt, trach, ofiara pada, a my mamy super samopoczucie, że się uwolniliśmy od szczeku. Trala lala. Byliście kiedyś na strzelnicy? Każdy strzał z broni palnej ma swój odrzut. I to taki, że wyrywa z butów. Trzeba mieć naprawdę parę w łapach, żeby gnata utrzymać. A ja nie mam żadnej pary w łapach, bo dopiero co wygrzebałam się ze śmiertelnej choroby i to w taki sposób, że umarłam. (W dodatku nie wiem, co mnie czeka.) 

To skąd ja mam mieć parę w łapach?

Szaman Mako obiecuje, że poćwiczymy. Ale jeszcze nie teraz, bo muszę dojść do siebie. Ale jak mam dojść do siebie, skoro bez przerwy słyszę ujadanie psa?! 

– Jest coś takiego, jak świeca żywota. 

Szaman Mako jest szamanem i zna różne sztuczki. I choć mnie denerwuje strasznie tym introligatorskim mądralowaniem, nie mam wyjścia, czasem trzeba posłuchać. Gdy więc powiedział o świecach żywota, zamieniłam się posłusznie w słuch, jak młodsza siostra, która słucha starszego brata. 

– Każdy ma swoją świecę żywota. Długość życia zależy od długości świecy. Gdy świeca się wypali, albo: gdy ktoś ją zdmuchnie – kończy się żywot. Jak sama nazwa wskazuje. 

– A to ma coś do psa?

– Ma. Bo jak znajdziemy jego świecę i wypalimy, PP przejdzie do innego wymiaru. I nastanie cisza. 

Od tego momentu zaczęło się poszukiwanie świecy. Szaman Mako przynosi całe opakowania tea-lightów, ja nawet jakieś wysokie do kandelabra znalazłam. Kolor mają odjechany, bo różowy, ale z PP nic nie wiadomo. Wszystko palimy do zera, czekając na śmierć. Na razie bez skutku. Nie ustajemy w czynnościach. Jestem pewna, że się uda. Trafimy w końcu na tę właściwą. I nastanie cisza. 

PS. Czasem tylko przychodzi mi do głowy jedna myśl. Do jakiego wymiaru wysyłamy PP? Bo jeśli do WW, to mu trochę współczuję…

– Północ. Zaczął się dzień Oriona. Tak nazywa się ten pies. Orion. Biały Krystaliczny Pies. 

Powiedział to jakoś tak, jakby mówił w innym języku, a przecież wszystko zrozumiałam. Nie wiem, co to za język. Przychodzi mi do głowy tylko jedno określenie: introligatorski. Nie każcie mi tłumaczyć, nie mam czasu. Jestem właśnie NIE WIADOMO GDZIE, nade mną jakiś zarośnięty facet w piórach opowiada coś po INTROLIGATORSKU, nie wiem, czy żyję, czy właśnie umarłam po raz drugi (a już pierwszą śmierć ledwo przeżyłam!), brak słów. 

• Co ja tu robię?
• Leżysz. 

Niezły ten język. Muszę się nauczyć. 

• Ale konkretnie! Skąd się tu wzięłam? 
• To nie jest konkretnie, ale dobra. Przyniosłem cię z lasu. A właściwie z góry. Z Góry Przeznaczenia. 
• Co ja tam robiłam?
• Leżałaś. 

Zaczynam się zakochiwać w tym języku. 

• Ale skąd ja się tam wzięłam?!
• A tego to nie wiem. 

O. 

I teraz klatka po klatce, jak faktycznie podczas śmierci: skąd ja się tam wzięłam? Myśleć, myśleć, myśleć. Ten tu na pewno wiem, tylko głupa pali. Ukrywa!

• Ja się ciebie nie boję, gadaj skąd ja się tam wzięłam! 
• Nie wiem. Musiałbym chwilę pomyśleć. 
• To myśl!

Ale jestem zła. Zaraz wstanę i mu dokopię, serio. Albo nie wiem, co zrobię, zabiję chyba. Introligatorski się napatoczył. Zaraz mi tu wszystko wyśpiewa!

– Poszłaś na spacer do lasu. I wlazłaś na górę. Ot i cała tajemnica. Wielka. 

Teraz to już go nienawidzę. Aaaaaa. Wrrrr. Wr. Oddychaj. Oddychaj. Oddychaj. 

Mógłby się ogolić. To by nie zaszkodziło z pewnością. Żebym go nie zabiła. Boże, po jakiemu ja teraz mówię? Po introligatorsku na pewno nie! Ten język to raczej całkowite przeciwieństwo introligatorskiego. Muszę pomyśleć. Jezu, nie mam czasu.

• Co to za góra?
• Góra Przeznacze…
• A JAKIM PRAWEM POGRYZŁ MNIE TEN PIES, DO CHOLERY!?!??!?!?!

No nareszcie. Nareszcie go mam. Teraz mi się nie wywinie. Pełna przemoc. Przekroczenie wszelkich zasad. Na szczuje się ludzi psami. Kobiet zwłaszcza. Po chorobie. I śmierci. 

• Nie pogryzł.
• Rzucił się na mnie! Z agresją! 
• Nie rzucił się, tylko przeskoczył. Ciebie. Przeskoczył cię. 
• To dlaczego upadłam?! I jak uważasz: LE-ŻA-ŁAM?!
• A tego nie wiem. Prawdopodobnie się przestraszyłaś i zemdlałaś. 
• Pięknie. 

Usiadłam w kucki, podparta łokciami po szyję. Ładne klocki. Nadwymiar. A tak samo jak na Ziemi. Nic się nie zmieniło. Tak się traktuje kobiety w całym wszechświecie. 

• Na Górze Przeznaczenia nie wolno się bać. 
• A kto mi zabroni? Jak na mnie pies skacze? Wściekły. 
• Nikt. Tylko jak się ktoś boi to LEŻY. 
• A. 

Podsunęłam bliżej stopy na wszelki wypadek. Bo z niedźwiedziem mam chyba do czynienia. Nie wiem, czy on w ogóle kiedyś widział żyletkę. Golarkę. Maszynkę… Czy coś. 

• Nikt tam nie chodzi. 
• Czemu?
• Bo ludzie się boją. 
• Czego?
• No właśnie tego. Przeznaczenia. 
• To ten pies to przeznaczenie?
• Nie. 

I się roześmiał. Po raz pierwszy zobaczyłam jego zęby. Coś jak kły, serio. Ale ładne. Nienawidzę go. 

• Ten pies to Orion. Tak się nazywa. Ucieszył się, że zobaczył Ciebie, bo to znaczy, że jesteś jego przeznaczeniem. 
• No super. Jestem przeznaczeniem psa. 
• Super jest być czyimś przeznaczeniem. 
• To czego się boją ci ludzie?
• No przecież już mówiłem. Przeznaczenia. 
• A co w nim jest takiego strasznego?
• Nie wiem. 

Dziwny ten język. Serio. Ale fascynuje mnie. Zaczyna mnie to wkurzać. W sensie, że fascynuje. To mnie wkurza. I że nie wiem czemu, też. W ogóle jestem wkurzona. 

Wrr. 

• Jak to: nie wiesz?! To co ty w ogóle wiesz?
• Wiem wszystko. Tak ogólnie. Ale pewnych rzeczy nie wiem od razu, muszę pomyśleć. Jak pomyślę, to już potem wiem. 
• To pomyśl. 
• O czym?
• CZEGO CI LUDZIE SIĘ BOJĄ?!
• No przecież ci powiedziałem: przeznaczenia. Boją się poznać swój los z wyprzedzeniem. To ich przeraża. Boją się tego i już. Ale nie wiem, dlaczego. 
• A na tej górze można to zobaczyć?
• Co?
• Swój los. Jezu. 
• No tak. Tam wszystko widać. Z tej góry. 
• Ja tam nic nie wiedziałam. Tylko tego psa wściekłego. 
• No to twoim przeznaczeniem jest wściekły pies. 
• Co?! 
• No tak. 

Jakie zasady są w Nadwymiarze? Można kogoś po kryjomu zabić? Przecież nikt mnie nie widział. Tylko jakaś Nemezis… Chyba. Albo i nie. Bo napisane było tylko. Chyba w krzakach nie siedziała, co? Zabiję go i po zawodach. Uduszę. 

• Uduszę cię. 
• Nie sądzę. 
• A ty skąd wiesz?!
• Już ci mówiłem. Wiem wszystko. 
• I to co będzie też?
• Tak. 
• To tamci się boją wejść do lasu, a ty po prostu wiesz?
• Tak. Dlatego też nie boję się wejść, jak mówisz: do lasu. 
• A. 

Teraz to już nie wiem. Chciałabym się dowiedzieć, ale denerwuje mnie ten introligatorski. Poleżę sobie. Popatrzę na zegar. 

• A gdzie ja jestem w ogóle!?
• No tu. 
• Gdzie: tu?!
• No w pokoju. 
• W jakim, do cholery, pokoju?!

I właśnie w tym cudownym momencie zorientowałam się, że widzę rajską komnatę, w czwartym wymiarze mieszkania Wió na własnej kanapie leżąc. 

– CO TY ROBISZ W MOIM MIESZKANIU?!!

Mogłabym tak jeszcze długo opowiadać. Bardzo długo. Ale nie mam czasu. Jestem potwornie zajęta przypominam sobie, co zobaczyłam na Górze Przeznaczenia. Oprócz wściekłego psa oczywiście. Powiem więc w skrócie. Introligatorski zarośnięty to jest szaman. Dlatego wie wszystko. Więcej o nim napiszę niedługo. Pa!

Zanim zacznę pisać na serio, muszę wspomnieć trochę więcej na temat przyczyny mojej śmierci. Chodzi o dwie osoby z mojego poprzedniego życia. Czyli z WW. 

Pierwsza z nich to Wąż. Wąż przyśnił mi się jeszcze w dzieciństwie i według ostrzeżeń tego proroczego snu, miał mnie w przyszłości ukąsić. 

Śmiertelnie. 

Gdy podrosłam, faktycznie poznałam Węża, a nie pomna snu (kto w WW zwraca uwagę na sny?) – nawet się z nim zaprzyjaźniłam. Więcej. Pokochałam go. 

Niestety, zaczął mnie kąsać. A ja zakochana. Wiecie jak jest. „To tylko raz się zdarzyło”. „To na pewno przypadek”. „On nie chciał”. A to, a tamto, a sramto. I tak długo i dotkliwie mnie podgryzał, aż się rozchorowałam. Jak już wiecie: śmiertelnie.

Zanim jednak umarłam, poznałam pewną kobietę o imieniu Józefstalina. Józefstalina należy do typu, jaki świetnie określa pewien gatunek ptaka, którego widziałam kiedyś na YT. Ten ptak tak doskonale naśladuje dźwięki, że w pewnym momencie człowiek jest kompletnie zdezorientowany, czy stoi przed nim pierzaste zwierzę, czy na przykład przejeżdża wyścigówka. 

Józefstalina też tak umie, tylko lepiej. Potrafi bezbłędnie naśladować całe sekwencje zachowań. Kiedy więc ją poznałam, odetchnęłam z ulgą: wreszcie ktoś inteligentny, na moim poziomie. Błąd. Bo Józefstalina po prostu tak wiernie naśladowała mnie samą, że uległam iluzji „człowieka na własnym poziomie”. I w tej iluzji znalezienia prawdziwej przyjaźni trwałam do momentu, gdy (aby się ratować) postanowiłam opuścić Węża. Zadzwoniłam do Józefstaliny:

– Odchodzę od Węża. 

– Ach! Przekaż mu, że NIE JESTEM po twojej stronie. 

Od tamtej pory zostałam sama. A potem umarłam. A gdy leżałam w rajskiej komnacie i karmiłam się kolorami Nadwymiaru, aby dojść nieco do siebie po tej zdradzie i (bagatela) śmierci, coś mi kazało wreszcie wstać i rozejrzeć się po okolicy. Bo to jednak, umówmy się, kosmos jest. 

Wstałam. Wyszłam z mieszkania Wió (a raczej z jego wyższego wymiaru), przeszłam przez rajski ogród i poszłam w górę, do lasu. 

Las to był, kochani, ABSOLUTNY. 

Mroczny, a jednocześnie kolorowy. 

Gęsty, a jednak przejrzysty. 

Cichy, a przecież pełen szeptów. 

Najpierw zauważyłam motyla. Pazia Królowej. Nie opuszczał mnie na krok. Jakby mnie śledził. Być śledzonym przez motyla to jednak żaden powód do niepokoju. Szłam więc powtarzając wciąż słowa zasłyszane na początku mojej podróży w Nadwymiar: „nie bój się, nie bój się…”. 

Niebo prześwitywało przez korony drzew i przypominało tamto, z zaćmienia słońca. I coś w powietrzu drżało, coś zapowiadało, sama nie wiem: obietnicę, czy grozę?

Szłam. 

Ku górze. Wciąż ku górze. Noga za nogą, choć śmiertelnie wycieńczona, wlokłam swoją duszę w nieznajomym celu. 

Wreszcie doszłam na szczyt. Zamiast się rozjaśnić – las jakby zgęstniał, zabrał mi niebo. Zrobiło się mroczniej i mniej kolorowo. A ja te swoje: „nie bój się, nie bój się” – jak mantrę. Siadam przy tysięcznowiekowym buku odpocząć, wokół mnie chmara komarów. Nie gryźcie, błagam, ja już nawet krwi nie mam. Nie gryzą. Przyglądają się. Ciekawy stanowię wszak obiekt. 

Motyl gdzieś znika. 

Na ziemi leży jagoda kaliny. Podnoszę. Nie jem! Nie wolno! Ale patrzę, a ona taka bezbronna, taka delikatna, taka… sama nie wiem… drażliwa?

Cała na wierzchu z tą swoją czerwienią, tak jak ja, gdy się jeszcze leczyłam i słyszałam od lekarza: „ona ma nerwy na wierzchu”. Tak samo ta. A moje palce na niej. Brr, ostrożnie odkładam jagodę, patrzę wokół. Ale nigdzie nie widzę jej krzewu. Jakby z tego buku spadła. Tysięcznowiekowego. 

I nagle wraca motyl! Ale nie do mnie, pod buk, tylko na ścieżkę, kilka kroków dalej. Nad tą ścieżką lata przez moment i znów znika! 

Jezu, idę zobaczyć. Drogę przecina mi wiewiórka. I znów mrok, jakby ktoś słońce wyłączył, jakby właśnie było tak, jak wtedy, gdy to zaćmienie… 

I widzę ścieżkę. A na niej, jakby patykiem ktoś przed chwilą wyrył jedno słowo:

NEMEZIS. 

Głucho się zrobiło i w głuszy dźwięk tego słowa. To tak, jakbyście przy głośniku stanęli, cisza i nagle: NE-ME-ZIS. A potem to echo w ciszy się roznosi i wam czaszkę rozsadza. 

To tak. 

Stoję więc, rozsadza mi czaszkę i nagle coś białego w kąciku oka błyska. Tylko przez moment zdążyłam spojrzeć, olbrzymi pies w kolorze śnieżnobiałym biegnie, odbija się na tylnych łapach, leci wprost na mnie, ja tylko instynktowny odruch: plecami się odwrócić szybko, jak najprędzej, nie ma mowy o strachu, nie ma mowy o wahaniu, łup, leżę. 

Budzę się, czarno. Zegar tyka. Otwieram powieki. Dwunasta. 

– Północ. 

Głos jest męski. Dorosły. „Nie bój się, nie bój się”- wali mi w głowie. Przenoszę wzrok z zegara na twarz, co do głosu należy… 

 O, Jezu Chryste.

Jestem tu kolejny dzień. Jedyna osoba, którą tu spotkałam to pies. Hm, „spotkałam” to może niewłaściwe określenie. Raczej: stwierdziłam obecność. Tak, stwierdziłam obecność psa. Oczywiście, stwierdziłam obecność jeszcze KOGOŚ, ale to zupełnie inny kaliber. Ten Ktoś to jest absolut, Głos słyszany zewsząd, Prawda widziana wszędzie. No i ten Ktoś powiedział mi o psie. Kurcze. Nie. Nie powiedział. Powiedziała.

Powiedział/powiedziała. Albo: powiedziała/powiedział. Albo jeszcze inaczej. Napisała.

Napisałam.

To było tak. Dostałam pierwsze zadanie w Nadwymiarze. Mówiąc „pierwsze”, też nie jestem zbyt ścisła. Jest to pierwsze i kolejne zarazem zadanie, tak jak liść na łodydze – każdy jest pierwszym i kolejnym.

No więc dostałam zadanie. Napisać wypracowanie. Jak w szkole. Wypracowanie na temat przyjaciół. Coś w rodzaju próbnej matury z polskiego, tylko że nie po polsku. Bo z językiem też kosmos. Może to kogoś zdumiewać, ale tu, w zaświatach wcale nie mówi się po polsku. Język polski nie obowiązuje. A nawet: nie istnieje.

W Nadwymiarze mówi się językiem, który nazwę w skrócie: HOPI. To zupełnie inny rodzaj porozumiewania się, niż znacie z WW. Hopi polega na wymianie informacji pochodzącej z wnętrza. Hopi niczego nie określa i nie ocenia. Hopi jest wyrazem procesu. Wszystko się dzieje. W bezpośrednim tłumaczeniu więc zdanie: „Ja jestem” brzmi: „Ja się dzieję”.

I to dzieję się obrazami.

W języku hopi jest pewna pułapka. Nie da się kłamać. Po prostu nie ma takich narzędzi. Ale do tego jeszcze wrócimy. Tymczasem: wypracowanie. Ja nie znam jeszcze zbyt biegle języka hopi, a mam coś tu napisać o przyjaźni. Biorę więc pióro (krucze! – takie mi dano), oddaję się całkowicie intuicji i piszę, a raczej czytam, co spod pióra się wyłania:

Их хабэ кайн Фройнд. Их хаб’ дас ин Монтаг бекантмахт. Аба их хабэ айн Хунд.

Tak właśnie dowiedziałam się o psie. A może: wilku?

Z pewnością jesteście ciekawi, czemu, a po waszemu mówiąc, na co umarłam. Mówię: po waszemu, bo wiem, jak z wami było. Gdy chorowałam, nikt nie pytał, jak się czuję, tylko: co mówi lekarz? Ludziom się dziś nie ufa. Człowiek niewiele znaczy. W sensie: jego uczucia znaczą niewiele. To trochę tak, jakby się odstawiło zepsuty samochód do warsztatu. Nikt z samochodem nie rozmawia, tylko z mechanikiem. Tak samo, jak te samochody, traktuje się ludzi. Człowiek leży chory i choć jest głównym źródłem informacji o swoim stanie – nikt z nim nie chce rozmawiać. Liczy się tylko to, co powie jakiś obcy facet w białym fartuchu. Albo wyszukiwarka gogle. 

Nie wiem, moi drodzy, co mówi o mnie wyszukiwarka gogle, nie wiem też co mówi facet w kiltu. Jeśli koniecznie chcecie się dowiedzieć, zadzwońcie do niego i spytajcie. A nie do mnie. Chorej. A właściwie: nieżywej. 

W skrócie więc można rzec: umarłam, bo nie miało znaczenia, jak się czuję podczas śmiertelnej choroby. 

Zanim umarłam, wynajęłam mieszkanie od niejakiej Wió. Jest to choleryczna osoba wszystkowiedząca, taka mądrala, co zawsze na wszystko ma doskonałe rady. O niej opowiem kiedy indziej. Tymczasem: miejsce. Gdy się wprowadzałam do tego mieszkania, już byłam poważnie chora. I osamotniona. Pierwsze dni wiosny rozświetlały świat, a ja leżałam, albo siedziałam patrząc w okno i dokonywałam żywota. Nikt mnie nie odwiedzał. Wszystkie moje przyjaciółki poleciały w swoje strony i tylko czasem dzwoniły, męcząc mnie tłumaczeniami, dlaczego nie mają czasu.

Wreszcie umarłam. Jak już wiecie: przeszłam Bramę Raju i znalazłam się tu. Ale tu nie oznacza, że wyleciałam na zawsze ponad chmury, jak opisywałam. Owszem, jestem również ponad chmurami, ale nie tylko. Moja dusza została też w mieszkaniu Wió, choć jakby obok, w innym wymiarze. W Nadwymiarze.

Tu się jakoś inaczej widzi. Światło się odbija pełniej. Kolory są tak bardzo nasycone, że aż trudno w nie uwierzyć. Takie obrazy, jak tu, pojawiają się czasem za życia, ale tylko w snach.

Teraz na przykład, po mojej lewej stronie widzę kryształowy lazur, a w nim dwie jasnoturkusowe donice z kwiatami, odbicie kaktusowych listków (wiem, odbicie w odbiciu, ale to jest Nadwymiar), w tle majaczy karmazyn.

Gdy obrócę wzrok ku prawej stronie, pojawia się ametystowe okno skąpane w kolorach, które przyśniły mi się dwa miesiące temu, gdy jeszcze „żyłam”. Celowo daję cudzysłów, bo tamto życie wydaje mi się teraz jakimś przedstartem, oburzająco długim egzaminem na prawo jazdy, niekończącym się staniem w korkach, gdy z radia samochodowego lecą reklamy czopków na hemoroidy. Brr. 

Wracając do Nadwymiaru. A właściwie do rajskiej komnaty (kiedyś to był zwykły pokój), w której teraz siedzę i dochodzę do siebie. Przede mną jest coś w rodzaju świątyni. Świątynia jest pełna kwiatów, zieleni i cudów. Tak, jest tu wiele cudów, jeden taki, że gdybym o nim napisała, to byście popadali trupem, a tego bym nie chciała. Za ciasno się zrobi w Nadwymiarze.

Zapomniałam dodać, że zasłony tego ametystowego okna są upięte jak u krasnoludków, a raczej: jak u Królewny Śnieżki. Drugie okno, te z widokiem na krzak bzu, te z zasłonami w szkocką kratę, one są upięte jak u krasnoludków. 

Tu jest pięknie. 

Brak mi słów. 

Wybaczcie, ale z tego zachwytu nie umiem napisać, jak tu jest. Może to jakoś wyjdzie z czasem, coś się uformuje. A teraz po prostu muszę chłonąć Nadwymiar, muszę się nim nasycać, wzmacniać się dzień po dniu, bo bardzo słaba jestem po tej chorobie i śmierci. 

PS. Jedyny problem (zawsze jest ten problem!) to kwestia ciała. Muszę się go pozbyć. Ale jeszcze nie mam pomysłu, jak. 

Na Niebie szare chmury. Skłębione, groźne, potężne. Wśród nich: Słońce. Jest. Widoczne. Obecne. Ale nie świeci, nie. Nie wysyła żadnych promieni. Jakby się wyczerpało, skończyło. Jakby jego wewnętrzne, do tej pory samonapędzające się zasilanie – zgasło. 

Patrzę prosto w jego tarczę i skądś słyszę, że będzie zaćmienie. „Zaćmienie Słońca” – powtarzają jakieś głosy, których nie znam. Nieznajome postaci tłoczą się obok mnie, zadzierają głowy. Nie muszą mrużyć oczu, nie muszą patrzeć przez szkiełko. Słońce nie oślepia starym zwyczajem wcale. Jest jakby duchem Słońca, jego cieniem. 

I nagle nadciąga nieprzenikniona czerń. 

Z prawej strony. Kulisty kształt mroku zakrywa bladą tarczę gwiazdy. To trwa tak krótko, że nawet nie zdążam pomyśleć. Nie mam czasu na strach. 

Bo nagle wszystko gaśnie, ale zgaśnięciem absolutnym, totalnym zapadnięciem się w czeluść. W czeluści jest czarno i zimno, a zarówno mrok jak i chłód gęstnieją od ludzkiego lęku. 

– Nie bój się – odzywa się Ktoś. Radzi mi dobrze. Nie wolno się bać. Nie wolno. Nie teraz. 

Nigdy. 

Nie boję się więc, choć jakaś przeolbrzymia czerń zabrała Słońce. Nie ma go. Czy będzie? Nie wiadomo. Wiadomo tylko, że nie wolno się bać. I wtem czuję, jak przepełnia mnie Wszechmoc. Chmury, Niebo, Słońce, wszystko to nagle jest we mnie, jest mną, ja jestem nimi, jestem częścią Wszystkiego, więc jednocześnie odrywam się od Ziemi i lecę oraz zostaję na niej i stoję. 

A więc żyję i nie żyję. 

Jestem i nie jestem. 

– Witaj w Nadwymiarze. 

To nie ja piszę. To same piszą klawisze.